Δεν ήξερα πώς να ξεκινήσω να γράφω, πως να εκφράσω τον έρωτα και το πάθος για την τσιμεντένια μεν αλλά τρομερά ερωτεύσιμη αυτή πόλη,μέχρι αυτήν την στιγμή.
Κοιτάζοντάς την από ψηλά, ο ήλιος να έχει πάρει κόκκινη μορφή και βουτάει με αργούς ρυθμούς μέσα στα γαλάζια νερά του Θερμαικού, ο ουρανός στολισμένος με τις αποχρώσεις του κόκκινου, πορτοκαλί και γαλάζιου, και από κάτω μια πόλη που σιγά σιγά ανοίγει τα φώτα της και υποδέχεται το σκοτάδι...
Όταν την βλέπεις από ψηλά βλέπεις πόσο όμορφα αγκαλιάζει την θάλασσα,η οποία φαίνεται να το ευχαριστιέται γιατί είναι τόσο ήρεμη και γαλήνια.
Ο ήλιος έχει ολοκληρώσει την κατάδυσή του και τα πρώτα φώτα έχουν ήδη ανάψει..Πόσο όμορφη...φαίνεται τόσο ήσυχη...σε ξεγελάει όμως...
Μέχρι να μπεις στο λεωφορίο που θα σε οδηγήσει στην καρδιά της...όλοι οι δρόμοι καταλήγουν εκεί όπως και οι φλέβες στην ανθρώπινη καρδιά...
Η παραλία της, ο Λευκός ο Πύργος...
Μια μπύρα στο χέρι και να περπατάς δίπλα από την θάλασσα..
Θα δεις πολλές παρέες να αράζουν στον άγαλμα του Μεγάλου Αλεξάνδρου, με κιθάρες παραμάσκελα ή ακόμα και τα σκειτ, ζευγαράκια να ερωτοτροπούν στα απομονωμένα παγκάκια γεμίζοντας την ατμόσφαιρα με έναν παράνομο,κρυφό,αγνό ερωτισμό όπως επίσης και το μυαλό σου με μνήμες από την δική σου εφηβία.
Μια καντίνα αν πεινάσεις όπως και μια βόλτα με 1 από τα 3 γνωστά καραβάκια που σου προσφέρουν την ψευδαίσθηση των καλοκαιρινών διακοπών σε ένα νησί (τα καυτά καλοκαίρια που αναγκάζεσαι να κάτσεις στην πόλη είναι η καλύτερη διέξοδος..) ...
Περπατάμε προς τα δυτικά:
Μικρά πηγαδάκια σε κάθε γωνιά, φωνές,γέλια, τα μπαράκια δίπλα δίπλα μπροστά στην παραλία με τις διαφορετικές μουσικές τους να είναι γεμάτα από κόσμο, οι γυναίκες στολισμένες περπατούν με τέτοιο αέρα που ο καθένας θα τον ζήλευε και παρέες νεαρών παιδιών να κάθονται με τις ώρες στην μητρόπολη.
Και φτάνουμε στην πλατεία Αριστοτέλους.
Προσδίδει μια αριστοκρατία...είναι τα διατηρηταία κτίρια με την νεοκλασική αρχιτεκτονική;δεν ξέρω...
πάντως είναι τόσο επιβλητική η ομορφιά της....
και η αύρα της σου φέρνει μυρωδιές τόσο ιδιαίτερες...
όσο και τα τσουρέκια Τερκενλής
που θα συναντήσεις σε μια από τις γωνίες της.
ΤΑ ΛΑΔΑΔΙΚΑ
Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί για την Θεσσαλονίκη και άλλα τόσα για τα λαδάδικα....
Ας πάμε όμως και λίγο πιο ψηλά....Στα στενάκια της άνω πόλης, στο επταπύργιο της..εκεί όπου ο χρόνος νιώθεις ότι σταμάτησε, από μια ευρωπαική πόλη του 2011 έχεις μεταφερθεί δια μαγείας στην εποχή του 70...μονοκατοικίες χτισμένες πάνω σε λόφο, κάτω πλακόστρωτο που σου θυμίζει τις παλιές καλές ασπρόμαυρες ελληνικές ταινίες, πολύ μικρά γραφικά στενάκια και τέλος τα επιβλητικά κάστρα να σου θυμίζουν την ιστορία της, τους πολέμους της, τα βάσανά της..
Και στο τέλος της βόλτας κάθεσαι σε ένα από τα πολλά μικρά μαγαζάκια με τους ωραίους τουσ μεζέδες και το ρεμπέτικο άκουσμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου