Κάθε μέρα παίρνω το λεωφορείο. Δεν είναι που είμαι οικολόγος, είναι που το κάνω κι από ανάγκη. Η διαδρομή μου ξεκινάει από στάση Ανάληψη, αλλιώς κόλαση του μετροπόντικα, και τελειώνει στα, πάλαι πότε λαϊκά, Λαδάδικα, στην Πλατεία Εμπορίου. Έτσι, για να βρισκόμαστε όλοι στην ίδια σελίδα.
Όταν πρόσφατα με ρώτησε μια τρελή φίλη μου φωτογράφος, ποιες εικόνες της ημέρας μου θα κατέτασσα ως τις αγαπημένες μου, κατευθείαν απάντησα.. «την πρωινή διαδρομή με το τριάντα εννιά». Μου βγήκε αυθόρμητα. Ο κόσμος βιαστικός, οι διαθέσεις πολλές, οι απρόσμενες επαφές, μετά από φρένο του οδηγού, ακόμα παραπάνω. Η θέα της πόλης γοητευτική. Το πανέμορφο κτίριο του νηπιαγωγείου κοντά στη στάση Λαογραφικό μουσείο, το ερημωμένο Ιταλικό προξενείο και το υπό κατάληψη παλιό σχολείο είναι μερικά από αυτά που κοιτάω, ενώ ακούω την καθιερωμένη playlist μου.
Ο ήλιος συνήθως λάμπει και η διάθεση μου επίσης, μέχρι που να αντικρίσω τις πρώτες τζίφρες. Τζίφρες στους τοίχους, σε τζάμια, σε μνημεία. Δεν υπάρχει διαχωρισμός, το graffiti υπάρχει παντού. Λες και κάποιος θέλει επίτηδες να σε εκνευρίσει, έτσι για την πλάκα του. Περνώντας και τη Γεωργίου έχω ήδη φτάσει στο τέταρτο κομμάτι της λίστας μου (Billie Holiday- I’ll be seeing you - για όποιον ενδιαφέρεται). Ίσως μέχρι τότε να έχω βρει και να κάτσω αλλά δεν έχει σημασία. Μάλλον θα αναγκαστώ να ξανασηκωθώ. Επόμενη στάση νέο Δημαρχείο, και βλέπω τη χρωματιστή στάση ακριβώς από μπροστά του. Εννοείται πως είχε μια τζίφρα, κάποιος δεν άντεξε.
Περνώντας τη Χ.Α.Ν.Θ θυμάμαι τότε που είχε κινδυνεύσει να καεί και χαίρομαι που υπάρχει πάντα στην αρχή του κέντρου σαν μια κορδωτή πύλη. Παρατηρώ τις οικοδομές στην Τσιμισκή. Περπατώντας πεζή συνήθως δεν προσέχεις ότι είναι στην πλειοψηφία τους πανέμορφες, νεοκλασικού τύπου με ξεχωριστές λεπτομέρειες. Το είχε πει ο Frampton, πως η Ελλάδα είναι ένα όμορφο patchwork, τελικά αρχίζω να τον πιστεύω.
Η κάποτε περιθωριακή Δημ. Γούναρη έχει μετατραπεί σε meeting place, ο κόσμος πάει και έρχεται. Κοιτάω αριστερά και, σχεδόν, βλέπω τη θάλασσα διαγωνίως, από τη Διαγώνιο, ωραία αίσθηση. Κάποιος με σκουντάει, αρχίζω να μαζεύομαι.. σε λίγο θα κατέβω. Περνώντας την Αριστοτέλους προσπαθώ να δω τα σημάδια της αλλαγής. Πού είναι αυτά που έκανε η νέα δημοτική αρχή, σκέφτομαι, κάποιος με κρύβει και προλαβαίνω να δω μόνο το γνωστό γωνιακό ζαχαροπλαστείο. Να ΄χα ένα τσουρέκι λευκή σοκολάτα με κάστανο.
Όταν αντικρίσω το επιβλητικό κτίριο της Εθνικής μπαίνω στη σειρά για να κατέβω. «Επόμενη στάση Πλατεία Εμπορίου» βλέπω στην φωτεινή επιγραφή. Πάω να κατέβω και νιώθω κάποιον να με τραβάει. Βγάζω τα ακουστικά.
«Κοπελιά ξέχασες το θερμό σου..».
«Ευχαριστώ» απαντώ, και «Καλημέρα»!
(Η συγκεκριμένη φωτογραφία είναι της Ελπίδας Ξένου. Στο κείμενο, το οποίο πρωτοδημοσιεύτηκε στο Parallaximag, η φωτογραφία είναι της Ελένης Βράκα)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου