Τα παιδιά βλέπουν, αισθάνονται και κάνουν... Αν δεν είσαι διατεθειμένος να κάνεις θυσίες για αυτά και να παλέψεις σκληρά για να τα διαπαιδαγωγήσεις σωστά τότε ΜΗΝ κάνεις παιδιά.
Μake your influence positive...because children see !
Λαθρομετανάστες είμαστε ή μάλλον το σίγουρο είναι ότι θα γίνουμε όλοι μας! Ένα τραγούδι γραμμένο από το Manu Chao αφιερωμένο στους Clandestino που ψάχνουν ένα καλύτερο μέρος για να ζήσουν πάνω στην γη που υποτίθεται ανήκει σε όλους μας!
Στίχοι ελληνικά:
Πορεύομαι μόνος μου,
παρέα με την θλίψη μου
μονάχη πορεύεται κι η καταδίκη μου
Η μοίρα μου είναι να τρέχω για να ξεφύγω από το νόμο
χαμένος στην καρδιά της μεγάλης Βαβυλώνας
με λένε ''Λαθρομετανάστη'' επειδή δεν έχω χαρτιά
Σε μια πόλη του βορρά πήγα για δουλειά
κι άφησα την ζωή μου ανάμεσα στην μια πόλη και στην άλλη
έγινα μια γραμμή στην θάλασσα, ένα φάντασμα της πόλης
Η ζωή μου είναι απαγορευμένη όπως λένε οι Αρχές.
Mano negra clandestine
Peruan clandestine
Bolivian clandestine Marihuana : ILLEGAL
Λένε ότι ο έρωτας είναι ένας πόλεμος όπου όλα επιτρέπονται, κι όμως στον πόλεμο αυτό είμαστε όλοι άμαχοι..άοπλοι, γυμνοί, ευάλωτοι και εύθραυστοι.
Δούλοι των αισθήσεων και της καρδιάς, χωρίς λογική έτοιμοι να γκρεμοτσακιστούμε και να πετάξουμε ταυτόχρονα.
Όποιος δεν φοβάται τον έρωτα μάλλον δεν τον έχει νιώσει.
Το καταλαβαίνεις από την πρώτη στιγμή που θα τον συναντήσεις, έχοντας όλες τις προϋποθέσεις γίνεται το αντικείμενο του πόθου σου και τότε χωρίς αναστολές, χωρίς καμία λογική και καμία δεύτερη σκέψη, σε έναν άγνωστο άνθρωπο δείχνεις τα απόκρυφά σου, δίνεις ένα κομμάτι από την ψυχή σου χωρίς να σκεφτείς το αύριο, γιατί γνωρίζεις από πριν πως αν το σκεφτείς πιο προσεκτικά..δεν θα υπάρχει αύριο.
Τα σωθικά σου να έχουν πάρει φωτιά, να σε έχει κατακλείσει ο φόβος, να παραλύει όλο σου το ‘είναι’ στο άγγιγμά του, η όσφρηση και η γεύση του σώματος του σαν βόμβα που εκρήγνυται μέσα σου και να μην μπορείς να φωνάξεις, να τρέξεις να σωθείς γιατί ξέρεις από πριν ότι ο πόνος που νιώθεις στο τέλος δεν συγκρίνεται με κανέναν εξωτερικό, επιφανειακό πόνο.
Υποτάσσεσαι στο βλέμμα του, κάπου διάβασα…μια υποταγή ‘’δανεική’’ επειδή εσύ του το επιτρέπεις..αλλά η αλήθεια είναι ότι ναι είναι δανεική αλλά δεν το επέλεξες 100% εσύ, εύχεσαι από μέσα σου να μπορούσες να το ελέγξεις, να μην στέκεσαι σαν μια μαριονέτα μπροστά του περιμένοντας να σε κουνήσει με τα χέρια του..
Στέκεσαι γυμνή μπροστά του και του τα έχεις δώσει όλα, η πόρτα της ψυχής σου ανοιχτή και το κλειδί να το κρατάει εκείνος στα χέρια του τόσο σφιχτά. Τα μάτια του να βλέπουν τα γυμνά σου στήθη, τα πόδια σου, την πλάτη σου αλλά τα απόκρυφα που του δίνεις τόσο απλόχερα να μην τα βλέπει και τότε είναι που σε πληγώνει άθελα του, να κρατάει το κλειδί και να μην το γνωρίζει, η πόρτα να μην κλείνει και να σακατεύεται η καρδιά και η ψυχή σου όλο και περισσότερο.
Και τότε σε ακουμπάει, το υπέροχο του χέρι πάνω στο κορμί σου, άλλοτε απαλά και άλλοτε άγρια, να νιώθεις τον παλμό της καρδιάς του μόνο με το άγγιγμά του, η παλάμη του είναι πάνω στο στήθος σου και εσύ από μέσα σου θέλεις να ουρλιάξεις, να σηκωθείς να φύγεις γιατί ξέρεις ότι αργά ή γρήγορα θα πεθάνεις, γιατί θα σε σκοτώσει εκείνος εξ αμελείας του. Αλλά δεν κάνεις τίποτα, χάνεις την φωνή σου, την γη κάτω από τα πόδια σου και τότε είναι που αποφασίζεις την συναίνεση σου σε αυτόν τον φόνο, τον δικό σου φόνο.
Ένας γλυκός θάνατος, από έναν άγνωστο που του έχεις δώσει πολλά περισσότερα από ότι έχεις δώσει σε τόσους γνωστούς.
Και έχοντας αυτό το πάθος τελειώσει… κηδεύεις κάτι που από πριν το γνώριζες ότι θα πεθάνει.. και περνάει ο καιρός, το αίσθημα μέσα σου εξατμίζεται σιγά σιγά… οι αναμνήσεις θολώνουν , μεχρι την στιγμή που θα αλλάξει πρόσωπο...και πάλι από την αρχή!!
Εκεί που είχα χάσει κάθε ελπίδα, που γκρίνιαζα με τον κόσμο και την απάθεια του, τον κυνισμό του, τα μουσικά του ακούσματα, αυτήν την απροκάλυπτη τάση για ισοπέδωση των πάντων ακόμα και στιλιστικά την ώθηση προς το πιο αποκαλυπτικό που αγγίζει και ξεπερνάει πολλές φορές το πρόστυχο τσούυπ ξαφνικά μερικές βραδιές σαν την χθεσινή σου δείχνουν ότι δεν είσαι η μόνη με τέτοιες σκέψεις και την ανάγκη αν όχι για κάτι καινούργιο τουλάχιστον την αναβίωση ενός ωραίου παρελθόντος.
Μια ταράτσα λοιπόν, μια μπάντα νέων μουσικών και μερικοί χορευτές φτάνουν για να σε μεταφέρουν μαγικά σε έναν άλλον κόσμο, μια άλλη εποχή που την έζησες μέσα από ταινίες και μουσικές και σίγουρα σκέφτηκες έστω και μια φορά να μπορούσες έχεις ζήσει εκεί έστω και για μια ώρα.
Μιλάω για την εποχή του 1930, τότε που αναπτύχθηκε στην Αμερική η μουσική swing ή αλλιώς swing jazz, χαρακτηριστική για τον έντονο ρυθμό της που προκαλούν κυρίως τα τύμπανα το κοντραμπάσο και τα χάλκινα πνευστά, τότε που οι γυναίκες πλημμύριζαν από θηλυκότητα και ερωτισμό χωρίς να είναι προκλητικές, τότε που χορός σήμαινε ξεφάντωμα και ευχαρίστηση και όχι απλό κούνημα του κεφαλιού πάνω κάτω.
Ας γυρίσουμε όμως στον αρχικό μας στόχο που είναι η χθεσινοβραδινή εμπειρία.
Με την ψυχή στο στόμα ανεβαίνω σιγά σιγά τις 5 σκάλες μέχρι να φτάσεις πάνω στην ταράτσα (εμένα μου φάνηκαν γύρω στις 20 βέβαια), βρίσκω ένα μέρος να καθίσω, παίρνω την μπυρίτσα μου από το μπαρ και περιμένω να ξεκινήσει το συγκρότημα.
Σιγά σιγά αρχίζουν να ανεβαίνουν στην σκηνή.
Το όνομα του συγκροτήματος Speakeasies, παρμένο από το κίνημα κατά της ποτοαπαγόρευσης στις Ηνωμένες Πολιτείες το διάστημα 1922 με 1933, το συγκρότημα φτιάχτηκε τον Μαιο του 2010 και έχει κάνει πολλές εμφανίσεις σε διάφορα φεστιβάλ swing μουσικής, όπως το swing and swim η το swingalonica festival στην Θεσσαλονίκη, στο street parade και άλλα πολλάα...
Στην αρχή βλέπεις να ανεβαίνουν οι άντρες στα όργανα, ένα βιολί, ένα κλαρίνο, μια κιθάρα ακουστική και ηλεκτρική, τα πλήκτρα, τα ντραμς και το πομπώδες και πολύ εντυπωσιακό κοντραμπάσο είναι απαραίτητα για το ταξίδι που σας περιγράφω αλλά το ιδιαίτερο συστατικό είναι η εκθαμβωτική γυναικεία παρουσία που ανεβαίνει τελευταία και στέκεται μπροστά από το μικρόφωνο.
Οι άντρες με τα καπελάκια τους και τα γιλέκα τους θυμίζουν τους μποέμ τύπους του τότε και εκείνη με το φορεματάκι της, το καθόλου αποκαλυπτικό αλλά απίστευτα θηλυκό, με ένα κόκκινο κραγιόν και γεμάτη ενέργεια και χαμόγελο να υποδέχεται τον κόσμο.
Και αρχίζει η επιστροφή στον χρόνο....!
Ξεκινάει η μουσική, 8 νέα παιδιά σου μεταδίδουν όλη τους την θετική ενέργεια -η αύρα τους και ο ενθουσιασμός τους είναι κατά την γνώμη μου το πιο ωραίο χαρακτηριστικό τους (σιχαίνομαι τους μουσικούς όσο καλοί και να είναι που βγάζουν μιζέρια πάνω στην σκηνή), ο ήχος της swing σε ενθουσιάζει και η φωνή της να ταιριάζει απόλυτα στο στυλ των τραγουδιών, να μην υπάρχει τίποτε που να σε επαναφέρει στην πραγματικότητα.
Τραγούδια διασκευές θρύλων αλλά και δικά τους κομμάτια ενθουσίασαν τον κόσμο.
Χορεύεις και αισθάνεσαι ότι σε λίγο θα εμφανιστεί ο Lous Armstrong και η Ella Fitzgerald να σου πουν και εκείνοι ένα τραγούδι εκεί μπροστά σου.
. Ξαφνικά όμως εμφανίζεται ένα μπουζούκι, ως λάτρης της ρεμπέτικης μουσικής ομολογώ ότι ήταν η καλύτερη μου στιγμή, το τραγούδι ''εσύ είσαι η αιτία που υποφέρω'' σε μια πάρα πολύ όμορφη διασκευή, ε δεν γινόταν να μην το αναφέρω..
Εκεί που είμαι λοιπόν μπροστά μπροστά στην σκηνή, σαν τις groupies και χορεύω στον ρυθμό της swing γυρίζω το βλέμμα μου προς τα δεξιά και τι να δω...ένας κύκλος χορευτών, η ταράτσα μετατράπηκε σε ballroom, χορευτές (πιθανόν επαγγελματίες) να χορεύουν σε ζευγάρια, με τα κόλπα τους να μας μαγεύουν, σηκώματα, στροφές, χαμόγελα σε έκαναν να ζηλεύεις που δεν μπορείς να συμμετέχεις...!!
Νομίζω ότι καταλάβατε τον ενθουσιασμό μου...!
Το παρελθόν λοιπόν μας χτυπάει την πόρτα, ας το ανοίξουμε και ας επαναφέρουμε τα καλά του στοιχεία...!!!
ΡΟΜΑΝΤΙΣΜΟΣ, ΧΟΡΟΣ ΚΑΙ ΠΟΛΛΕΣ ΤΕΤΟΙΕΣ ΜΟΥΣΙΚΕΣ ΛΟΙΠΟΝ...
Αν δεν τους έχετε δει ήδη τους Speakeasies προτίνω να τους δείτε...και αν δεν τα καταφέρατε σύντομα, πάρτε μια γεύση από το βιντεο κλιπ τους και επισκεφτείτε το site τους !!
