''Όχι...δεν ενδιαφέρομαι''

Η αμήχανη στιγμή που έχεις ανοίξει την πόρτα...και στέκεται εκεί μπροστά σου έτοιμη να ρίξει τα πυρομαχικά της.

Κουρασμένη και απογοητευμένη από τους ανθρώπους που δεν την καταλαβαίνουν, που δεν νιώθουν αυτό ακριβώς που νιώθει και εκείνη και που θα της κλείσουν την πόρτα στην μούρη για ακόμη μια φορά.

'Όχι δεν ενδιαφέρομαι'' είπα απευθείας για να μην τα λέει τσάμπα ..και ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει μόνο που εγώ δεν το ήξερα ακόμα.

''Γιατί ξέρετε τι θέλω να σας πω;'' η απάντηση της. Με αποστόμωσε. Ήξερα ακριβώς τι ήθελε και ήξερα επίσης ότι, ότι και να μου έλεγε δεν θα με έπειθε.

''Όχι πείτε μου''...και ξεκίνησε.

''....για τα παιδάκια στην Αφρική...'' την σταματάω και πάλι ..

''ναι τα ξέρω όλα αυτά αλλά δεν ενδιαφέρομαι '' -μέσα μου να νιώθω ότι είμαι στην καλύτερη ο Bush-, εκείνη να με κοιτάει σαν τον κύριο εχθρό της, σαν να έχω κάνει γενοκτονία, βιασμό και ότι άλλο ποινικό μπορεί να σκεφτεί κάποιος, αλλά φοράει πάλι το χαμόγελο και λέει ''για τον Νονό ξέρετε;''...

''γνωρίζω και αν ενδιαφερθώ θα μπω στο site σας...''

και η κουβέντα έκλεισε...

Μου γυρίζει την πλάτη της, ξεστομίζει με μεγάλη απέχθεια έναν χαιρετισμό και από τον εκνευρισμό της φεύγει από τις σκάλες..όσο πιο γρήγορα γίνεται.

Ένα κορίτσι που πιστεύει...που βγαίνει στους δρόμους προσπαθώντας να σώσει κάποιες ζωές..ένα κορίτσι αγνό που σίγουρα ξέρει πως να ονειρεύεται...συναντά ένα άλλο κορίτσι -εμένα-.....πιο πονηρό, που δεν εμπιστεύεται εύκολα, που θεωρεί πως από την μια αυτά τα λίγα λεπτά δεν σώζουν μια ζωή απλά την παρατείνουν και από την άλλη φοβάται πως πολύ πιθανόν να καταλήξουν στην τσέπη κάποιου άλλου...

Δυο κορίτσια διαφορετικά...που υπο άλλες συνθήκες θα μπορούσαν να κάθονται σε ένα τραπέζι και να μιλούν περί ανέμων και υδάτων.

Όμως τώρα εκείνη με μίσησε...και εγώ μίσησα τον εαυτό μου...