Εθνι-κιτς: Ένας παράδοξος συλλογισμός

Οι έλληνες δεν αγαπάμε τη χώρα μας, τουλάχιστον όχι όπως θα ‘πρεπε.-

 (Όχι, δε γράφω την στήλη πολιτικά&διάφορα στο περιοδικό των Κλούβιων-Αυγών. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος είμαι, μάλιστα θεωρώ πως έχω ανοιχτούς ορίζοντες.)

Η αμφιβολία

Η ‘εναλλακτική’ μου πλευρά δε θα έπρεπε να μου επιτρέπει τέτοιες σκέψεις, αναλογίζομαι. Τζάμπα πήγαν τόσα χρόνια γαλούχησης και μύησης σε έναν αρνητισμό, απέναντι σε όλο το σύστημα;

Τζάμπα και οι ατελείωτες συζητήσεις, υπό τον ήχο του Μάλαμα και άλλων έντεχνων;

Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Τα ερεθίσματα αυτά συνέβαλαν στο να δομήσω μια ολοκληρωμένη άποψη για το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια να καταφέρω να δω το ποτήρι μισογεμάτο.

Η αφορμή

Στον περίπατο μου στην αγγλική πρωτεύουσα συνάντησα ένα μαγαζί-πανηγύρι με τα όλα του. Το κόκκινο-μπλε της Βρετανικής σημαίας στο μεγαλείο του. Ένα μαγαζί αφιερωμένο στην αγγλική.. κουλτούρα. Η εθνική περηφάνια στο ζενίθ.

Το περίεργο, όμως, ήταν πως κανείς δεν το περιφρονούσε - κάθε άλλο. Φαίνεται είναι μόνο το άσπρο με το μπλε που δεν ταιριάζει. Κακός συνδυασμός σου λέει.

True story

Είναι κάποιοι λαοί, που τείνουν να αγαπούν τη χώρα τους περισσότερο απ’ ότι οι νεοέλληνες την Ελλάδα. Εκεί κατέληξα, πλέον, μετά βεβαιότητας. Όσο κι αν δεν αρέσει σε μερικούς ευπατρίδεις.

Είναι που έχει συνδυαστεί κάθε τι ελληνικό με εθνι-κιτς;

Είναι που θεωρούνται μόδα τα t-shirt «I love NY» και τα prints με τη Βρετανική σημαία ενώ ό,τι έχει να κάνει με το γαλανό-λευκό, εκτός της μαρινιέρας, θεωρείται αποκρουστικό από τους ίδιους τους Έλληνες;

Μας έχει περαστεί σαν ηθική αρχή ο σκεπτικισμός απέναντι στο ελληνικό κράτος γενικά, σε κάθε ελληνικό στοιχείο ειδικά. Δε λέω, η διαφθορά και η υφιστάμενη οικονομική κρίση, ως έχουν, αποτελούν σημαντική συνιστώσα του ζητήματος.

Συνοπτικά, αγάπη για τη χώρα σου ίσον εθνικιστικές τάσεις, ‘μίσος’ ίσον μερικώς αποδεκτό ακόμη και  hip. Και τι γίνεται με το παν μέτρον άριστον;

Παλιά

Κρατάει χρόνια αυτή η κολόνια. Από τότε που ήταν καταξίωση να στέλνεις το παιδί σου να σπουδάσει στην Αγγλία και τιμή να φοράς τις καλύτερες Ιταλιάνικες φίρμες. Τότε ο κόσμος είχε λεφτά, κι αν δεν είχε έκανε πως έχει. Κι όμως το σκηνικό ήταν μόνο κατά τι καλύτερο. Οι τάσεις ξενομανίας καλά κρατούσαν.

Sad but true

Η cool νοοτροπία, για ένα μεγάλο μέρος της κοινωνίας μας, δε συνάδει με μια βαθύτερη σύνδεση με την ελληνική κουλτούρα. Ακόμα κι αν έχουμε πολύ πιο αξιόλογα πράγματα να αναδείξουμε, από άλλους λαούς. Το ελληνικό δεν είναι trendy.

Είναι και αυτοί οι Χρυσαυγίτες, που χαλάνε την πιάτσα. Έχουν κάνει την ελληνική σημαία πετσετάκι - από την πολλή τη χρήση. Ο κίνδυνος να ταυτιστείς μαζί τους με την παραμικρή ένδειξη φιλελληνισμού, είναι μεγάλος. Αναμφίβολα, αποτρεπτικός παράγοντας.

Για να μην αναφερθώ στην αριστερά αυτού του τόπου. Οι όροι πατρίδα και αριστερός δε χωρούν στην ίδια πρόταση. Οι συζητήσεις σε εναλλακτικού τύπου καφενεία περιστρέφονται γύρω από μια αγανάκτηση και ένα μηδενισμό απέναντι σε κάθε τι ελληνικό. Σε μια καθημερινή παρέα σχόλια προσφιλή προς την Ελλάδα εγείρουν αρνητικές εντυπώσεις. Στο κάτω-κάτω έχεις και μια alternative ταυτότητα να υπερασπίσεις, βρε αδερφέ.

Για να γίνω πιο ξεκάθαρη δεν έχω καμία κάψα με τη χώρα μου. Απλά τυχαίνει να αναγνωρίζω την πλούσια ιστορία και το ταπεραμέντο των ανθρώπων της.

Κάποτε, ένας ακόμη έλληνας πολιτικός ‘περιωπής’ είχε πει πως ..όσο πιο καθυστερημένος είναι ένας λαός, τόσο πιο μεγάλος είναι ο φετιχισμός του με τη σημαία. Ωραίο το απόφθεγμα, δε λέω. Αλλά τελικά, για ποια σημαία μιλούσε;

*Οι διάσπαρτες ξένες εκφράσεις είναι εξ επί τούτου.

* Η μαρινιέρα είναι το ριγέ λευκό-μπλε μοτίβο στα ρούχα.

*Και ΌΧΙ, δεν έχω κανένα πρόβλημα με τους άγγλους/αμερικάνους κοκ. Ίσως, λίγο με τους έλληνες.