PeopleofInfluencePainting

Πατήστε πάνω στο σύνδεσμο για έναν πίνακα σωστή εγκυκλοπαίδεια!

http://cliptank.com/PeopleofInfluencePainting.htm

ο Κήπος του Προφήτη

Τζιμπράν Χαλίλ Τζιμπράν (1883-1931) γνωστός ώς ''ο άνθρωπος από τον Λίβανο'' .

ο Κήπος του Προφήτη

Το έθνος να λυπάστε αν φορεί ένδυμα που δεν το ύφανε

Ψωμί αν τρώει αλλά όχι από την σοδειά του.

Κρασί αν πίνει,αλλά όχι από το ποτήρι του.

Το έθνος να λυπάστε που δεν υψώνει την φωνή

παρά μονάχα στην πομπή της κηδείας.

Που δεν συμφιλιώνεται παρά μονάχα με τα ερείπιά του.

Που δεν επαναστατεί παρά μονάχα σαν βρεθεί

ο λαιμός του ανάμεσα στο σπαθί και στην πέτρα.

Το έθνος να λυπάστε που έχει αλεπού για πολιτικό,

απατεώνα για φιλόσοφο

μπαλώματα και απομιμήσεις είναι η τέχνη του.

Το έθνος να λυπάστε που έχει σοφούς από χρόνια βουβαμένους

(Βίκιπαιδεία:http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD_%CE%A7%CE%B1%CE%BB%CE%AF%CE%BB_%CE%A4%CE%B6%CE%B9%CE%BC%CF%80%CF%81%CE%AC%CE%BD)

"Μυρίζω τα νύχια μου.."

.. χρησιμοποιείται, όταν θέλουμε να υποδηλώσουμε πως δε γνωρίζουμε κάτι..

Φήμες θέλουν αυτήν την έκφραση, που όλοι επαναλαμβάνουμε καθημερινά, να προέρχεται από μια αρχαία τελετουργική συνήθεια κατά την οποία οι ιερείς των μαντείων βουτούσαν τα δάχτυλα τους σε ένα υγρό με βάση το δαφνέλαιο.. Στη συνέχεια το μύριζαν και οι αναθυμιάσεις αυτού του υγρού τους προκαλούσε ένα είδος καταληψίας, κατή τη διάρκεια της οποίας μάντευαν αυτά που επρόκειτο να συμβούν!!!

H "Ψωροκώσταινα" -υπαρκτό πρόσωπο!

"Το όνομα «Ψωροκώσταινα» το χρησιμοποιούμε σήμερα, όταν θέλουμε να περιγράψουμε την ανέχεια και τη φτώχεια και ειδικότερα όταν θέλουμε να καταδείξουμε κάποιον ή κάτι ως τον «φτωχό συγγενή» ενός συνόλου, ή με άλλα λόγια τον «τελευταίο τροχό της αμάξης». Στις μέρες μας, συνήθως χρησιμοποιούμε απαξιωτικά αυτή τη λέξη όταν πρόκειται να στηλιτευθεί μια κακομοιριά, υποχωρητικότητα, ανοργανωσιά, αδυναμία και φτώχια που κάποιοι θεωρούν ότι χαρακτηρίζει την Ελλάδα της νεότερης ιστορίας."

Το Ξυπόλητο κίνημα...!

Μια καταπληκτική ομιλία και ένα ακόμα πιο καταπληκτικό έργο ενός ανθρώπου που τα είχε όλα στρωμένα στα πόδια του αλλά επέλεξε παρ' αυτά να αφοσιώσει όλη του την ζωή στους φτωχούς...φτιάχνοντας ένα κολλέγιο όπου ''οι μαθητές είναι δάσκαλοι και οι δάσκαλοι μαθητές'' ...

Το 'ξυπόλητο κίνημα' όπως ονομάζεται μας διδάσκει όπως λέει και ο ίδιος ''μην ψάχνετε για εξωτερικές λύσεις ,ψάξτε για εσωτερικές λύσεις και ακούστε τους ανθρώπους που έχουν τις λύσεις μπροστά σας.Βρίσκονται σε όλο τον κόσμο.Μην ανησυχείτε.Μην ακούτε την Παγκόσμια τράπεζα..ακούστε τους ανθρώπους'' 

Με πείσμα, αυτοπεποίθηση και δύναμη μπορούμε να αντεπεξέλθουμε σε όλες τις συνθήκες...τα πιο απίστευτα πράγματα γίνονται από τους ανθρώπους που επειδή δεν έχουν σύμφωνα με σένα τις ''απαραίτητες προϋποθέσεις'' δεν το περιμένεις.

Ο 'Bunker' Roy με την ομιλία του μας γεμίζει με ελπίδα και μας δείχνει τι σημαίνει ανθρωπιά. 

http://www.ted.com/talks/lang/el/bunker_roy.html

"Καμιά φορά"

Καμιά φορά ανοίγει η πόρτα σίγα σιγά και μπαίνεις.
Φοράς άσπρο κάτασπρο κουστούμι και λινά παπούτσια.α
Σκύβεις βάζεις στοργικά στη χούφτα μου
72 φράγκα και φεύγεις.
Έχω μείνει στη θέση που μ’ άφησες
για να με ξαναβρεις.
Όμως πρέπει νά ‘χει περάσει πολύς καιρός
γιατί τα νύχια μου μακρύνανε
κι οι φίλοι (μου) με φοβούνται.

Κάθε μέρα μαγειρεύω πατάτες
έχω χάσει την φαντασία μου
κι όταν ακούω «Κατερίνα» τρομάζω.
Νομίζω πως πρέπει να καταδώσω κάποιον.

Έχω φυλάξει κάτι αποκόμματα με κάποιον
που λέγανε πως είσαι συ.
Ξέρω πως λένε ψέματα οι εφημερίδες,
γιατί γράψανε πως σου ρίξανε στα πόδια.
Ξέρω πως ποτέ δε σημαδεύουνε στα πόδια.
Στο μυαλό είναι ο Στόχος,
το νου σου ε;

http://www.youtube.com/watch?v=bKaME_MzGyU&feature=related

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

...

Ήταν ένας νέος ωχρός. Καθόταν στο πεζοδρόμιο.

Χειμώνας, κρύωνε.

Τι περιμένεις; του λέω.

Τον άλλον αιώνα, μου λέει.

Πού να πάω

Όσο για μένα, έμεινα πάντα ένας πλανόδιος πωλητής αλλοτινών πραγμάτων,

αλλά… αλλά ποιος σήμερα ν’ αγοράσει ομπρέλες από αρχαίους κατακλυσμούς.

Χρωματίζω πουλιά και περιμένω να κελαηδήσουν

Αλλά μια μέρα δεν άντεξα.

Εμένα με γνωρίζετε, τους λέω.

Όχι, μου λένε.

Έτσι πήρα την εκδίκησή μου και δε στερήθηκα ποτέ τους μακρινούς ήχους.

Τραγουδάω, όπως τραγουδάει το ποτάμι

Κι ύστερα στο νοσοκομείο που με πήγαν βιαστικά…

Τι έχετε, μου λένε.

Εγώ; Εγώ τίποτα, τους λέω. Μόνο πέστε μου γιατί μας μεταχειρίστηκαν,

μ’ αυτόν τον τρόπο.

Το βράδυ έχω βρει έναν ωραίο τρόπο να κοιμάμαι.

Τους συγχωρώ έναν-έναν όλους.

Άλλοτε πάλι θέλω να σώσω την ανθρωπότητα,

αλλά εκείνη αρνείται.

Όμως απόψε, βιάζομαι απόψε,

να παραμερίσω όλη τη λησμονιά

και στη θέση της ν’ ακουμπήσω,

μια μικρή ανεμώνη.

Κύριε, αμάρτησα ενώπιόν σου, ονειρεύτηκα πολύ

μια μικρή ανεμώνη. Έτσι ξέχασα να ζήσω.

Μόνο καμιά φορά μ’ ένα μυστικό που το ‘χα μάθει από παιδί,

ξαναγύριζα στον αληθινό κόσμο, αλλά εκεί κανείς δε με γνώριζε.

Σαν τους θαυματοποιούς που όλη τη μέρα χάρισαν τ’ όνειρα στα παιδιά

και το βράδυ γυρίζουν στις σοφίτες τους πιο φτωχοί κι απ’ τους αγγέλους.

Ζήσαμε πάντοτε αλλού.

Και μόνο όταν κάποιος μας αγαπήσει, ερχόμαστε για λίγο

κι όταν δεν πεθαίνει ο ένας για τον άλλον είμαστε κιόλας νεκροί.

Sos, sos, sos, sos

Φυσάει απόψε φυσάει,

τρέχουν οι δρόμοι λαχανιασμένοι φυσάει,

κάτω από τις γέφυρες φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Φυσάει απόψε φυσάει,

μες στις κιθάρες φυσάει.

Δώσ’ μου το χέρι σου φυσάει,

δώσ’ μου το χέρι σου

...

"Φυσάει"

Τραγούδι: Βασίλης Παπακωνσταντίνου

Ποίηση: Τάσος Λειβαδίτης

( http://tassosleivaditis.wordpress.com )

The missing piece

Τέτοιες μέρες πέρσι τις πέρασα στη Μαδρίτη με μια πολύ αγαπημένη φίλη... Άπειρες ώρες συζητήσεων για το τι θέλω να κάνω στη ζωή μου, πώς θα το κάνω, τι μ' έχει επηρεάσει στις αποφάσεις μου μέχρι τώρα, τι με καθορίζει ως προσωπικότητα... Αυτά είναι... κρασάκι, μουσικούλα και αμπελοφιλοσοφία μέχρι το πρωί! 

Ένα βίντεο λοιπόν, το οποίο το έχω πολυ-συζητήσει με τους δικούς μου ανθρώπους και κατά καιρούς ξαναβλέπω και εμπνέομαι:

Εύχομαι σε όλους και όλες κάθε χρόνο και πιο κατασταλαγμένοι!!!

Όταν

Δεν ξέρω τι με έπιασε σήμερα με την ποίηση...Πριν λίγο έπεσε στα χέρια μου το βιβλίο της Νεοελληνικής Γλώσσας της τρίτης λυκείου (πόσα χρόνια είχα να το ανοίξω) και πέφτω πάνω σε ένα ποίημα του Μιχάλη Κατσαρού. Το διαβάζω και για μερικά δευτερόλεπτα μετά δεν μπορούσα να μιλήσω από την ανατριχίλα.Θέλησα λοιπόν να το μοιραστώ...συνεχίζοντας το ψάξιμο για τον συγκεκριμένο ποιητή.


Το ποίημα ''Όταν'' του Μιχάλη Κατσαρού ανήκει στην συλλογή Κατά Σαδδουκαίων, την πιο σημαντική ποιητική συλλογή του. Τα ποιήματα της εκφράζουν την ανεξάρτητη και αντιεξουσιαστική στάση του ποιητή.

Μιχάλης Κατσαρός: Γεννήθηκε το 1921 στην Κυπαρισσία και πέθανε στην Αθήνα το 1998.Ασχολήθηκε με την ποίηση και τη ζωγραφική.Εξέδωσε τις ποιητικές συλλογές Μεσολόγγι (1949), Κατά Σαδδουκαίων (1953), Οροπέδιο (1956), Σύγγραμμα (1975), Σύγχρονες Μπροσούρες (1977), Ενδύματα (1977) κ.α. Ποιήματά του μελοποίησαν οι Μ.Θεοδωράκης, Αργ.Κουνάδης και Γ.Μαρκόπουλος.








-Αφιερωμένο στους ανθρώπους που έχουν πράγματα να πουν..αλλά προτιμούν να μιλήσουν όταν έρθει η ώρα-

                             

           Όταν

Όταν ακούω να μιλάν για τον καιρό

όταν ακούω να μιλάνε για τον πόλεμο

όταν ακούω σήμερα το Αιγαίο να γίνεται ποίηση

          να πλημμυρίζει τα σαλόνια

όταν ακούω να υποψιάζονται τις ιδέες μου 

να τις ταχτοποιούν σε μια θυρίδα

όταν ακούω σένα να μιλάς εγώ πάντα σωπαίνω.

Όταν ακούω κάποτε στα βέβαια αυτιά μου

ήχους παράξενους ψίθυρους μακρινούς

όταν ακούω σάλπιγγες και θούρια

λόγους ατελείωτους ύμνους και κρότους

όταν ακούω να μιλούν για την ελευθερία

για νόμους ευαγγέλια για μια ζωή με τάξη

όταν ακούω να γελούν

όταν ακούω πάλι να μιλούν εγώ πάντα σωπαίνω.

Μα κάποτε που η κρύα σιωπή θα περιβρέχει την γη

κάποτε που θα στερέψουν οι άσημες φλυαρίες

κι όλοι τους θα προσμένουνε σίγουρα την φωνή

θ'ανοίξω το στόμα μου

θα γεμίσουν οι κήποι με καταρράχτες

στις ίδιες βρώμικες αυλές τα οπλοστάσια

οι νέοι έξαλλοι θ'ακολουθούν με στίχους χωρίς ύμνους

ούτε υποταγή στην τρομερή εξουσία.

Πάλι σας δίνω όραμα.

                         

 

Πηγή φωτογραφίας: http://www.poiein.gr/archives/3171/index.html

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Ένα από τα πολύ γνωστά ποιήματα του Καβάφη, διαβάζοντάς το ξανά μετά από πολύ καιρό συνειδητοποίησα για ακόμη μια φορά πόσο πολύ το πιστεύω και πόσο πολύ με τρομάζει ταυτόχρονα..

ΟΣΟ ΜΠΟΡΕΙΣ

Κι αν δεν μπορείς να κάμεις την ζωή σου όπως την θέλεις

τούτο προσπάθησε τουλάχιστον

όσο μπορείς: μην την εξευτιλίζεις

μες στην πολλή συνάφεια του κόσμου

μες στις πολλές κινήσεις και ομιλίες

Μην την εξευτιλίζεις πηαίνοντας την,

γυρίζοντας  συχνά κ' εκθέτοντας την

στων σχέσεων και των συναναστροφών 

την καθημερινήν ανοησία,

ως που να γίνει ξένη φορτική.

πηγή φωτογραφίας: http://makridakis.wordpress.com/category/%CE%B4%CE%B9%CE%AC%CF%86%CE%BF%CF%81%CE%B1/ebooks4greeks-gr-_-%CF%84%CE%B1-%CE%AC%CF%80%CE%B1%CE%BD%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%BA%CE%B1%CE%B2%CE%AC%CF%86%CE%B7-%CF%83%CE%B5-%CE%B5%CE%BB%CE%B5%CF%8D%CE%B8%CE%B5%CF%81%CE%BF-%CF%88%CE%B7/

!!!