ΟΔΟΣ HOPE....

Μπορεί το όνομα μου από μικρή να το απεχθανόμουν...εξαιτίας κάποιων προκλητικών και εκνευριστικών συμμαθητών του δημοτικού που μου τραγουδούσαν χωρίς κανένα ίχνος συμπάθειας το άσμα ''Είσαι η Ελπίδα μας..πήδα πήδα πήδα μας'' μόνο και μόνο για να ευχαριστηθούν το  βλέμμα ντροπής που σχηματιζόταν στο πρόσωπό μου...


Αλλά την έννοια της λέξης αυτής δεν την απαξίωσα ποτέ.


Ανέκαθεν μισούσα του μίζερους ανθρώπους,τους μισάνθρωπους, που δεν βρίσουν τίποτα όμορφο γύρω τους, που είναι ανίκανοι να χαμογελάσουν με την καρδιά τους και να αγαπήσουν κάτι άλλο εκτός από τον εαυτό τους. Αυτά τα μικρά ανθρωπάκια που γκρινιάζουν για το παραμικρό, έχουν μια άσχημη κουβέντα για τους πάντες και προσπαθούν μανιωδώς να σου μεταφέρουν την αρνητική τους ενέργεια μόνο και μόνο για να μην νιώθουν μόνοι στον σκοτεινό και άσχημο κόσμο χωρίς χαρά και πάνω απ όλα ελπίδα.
Ευτυχώς για μένα όμως ''αυτοί οι εξωγήινοι'' δεν κυριαρχούν τον πλανήτη.

Καθημερινά συναντώ ανθρώπους, στο λεωφορείο, στο τρένο Βόλος-Θεσσαλονίκη και τυχαία στονδρόμο που μόνο με ένα βλέμμα τους ή με ένα χαμόγελό τους μπορεί να μου φτιάξουν την μέρα.

Ιδίως την εποχή αυτή που όλα γύρω μας καταρρέουν το έχω μεγαλύτερη ανάγκη.
Ούτως ή άλλως μετά από την απόλυτη χλίδα του χθες σε συνδυασμό με την μιζέρια του σήμερα και την πλήρη αβεβαιότητα του αύριο ή θα αυτοκτονήσεις ή θα ελπίζεις για κάτι καλύτερο και θα αγωνιστείς γι αυτό.


Η ζωή θέλει κότσια και η φτώχεια καλοπέραση.
Γιατί φως υπάρχει παντού αρκεί να ξέρεις που να κοιτάξεις.

Βλέπεις ένα λουλούδι να γεννιέται σε εντελώς ξηρό έδαφος, ένα παιδάκι να μην έχει τα απαραίτητα αλλά και πάλι να χαμογελάει, μια μητέρα 15 χρονών να κοιτάει το πλασματάκι της με τόση τρυφερότητα και αγάπη και ας θυσιάζει τα πάντα γι αυτό,ένα ζευγάρι 75 χρονών να περπατάνε στην Κούσκουρα χέρι χέρι και ο άντρας να την τραβάει και να της δίνει ένα ζεστό φιλί.

Μια γλυκιά χαμογελαστή γιαγιά που μας άφησε να την φωτογραφίσουμε με χαρά στην Κούβα

Εικόνες που μπορεί να τις δεις σε μια φωτογραφία ή και με τα μάτια σου, το θέμα είναι θα τις προσέξεις ή θα περάσουν απαρατήρητες;




Μπορεί να μας διώχνουν, μπορεί να υποτιμούν καθημερινά την νοημοσύνη μας, μπορεί να μας πουλάνε και να μας κλέβουν αλλά την ελπίδα δεν θα μας την πάρουν ποτέ...και που θα πάει κάποια στιγμή θα τους νικήσουμε.