"Το βαλσάκι της Δάφνης". στίχοι

Το ακυκλοφόρητο τραγούδι του τροβαδούρου του έρωτα, Φοίβου Δεληβοριά. Γραμμένο για άλλη μια κοπέλα, που βρέθηκε στο δρόμο του. 

Εθνι-κιτς: Ένας παράδοξος συλλογισμός

Οι έλληνες δεν αγαπάμε τη χώρα μας, τουλάχιστον όχι όπως θα ‘πρεπε.-

 (Όχι, δε γράφω την στήλη πολιτικά&διάφορα στο περιοδικό των Κλούβιων-Αυγών. Ένας φυσιολογικός άνθρωπος είμαι, μάλιστα θεωρώ πως έχω ανοιχτούς ορίζοντες.)

Η αμφιβολία

Η ‘εναλλακτική’ μου πλευρά δε θα έπρεπε να μου επιτρέπει τέτοιες σκέψεις, αναλογίζομαι. Τζάμπα πήγαν τόσα χρόνια γαλούχησης και μύησης σε έναν αρνητισμό, απέναντι σε όλο το σύστημα;

Τζάμπα και οι ατελείωτες συζητήσεις, υπό τον ήχο του Μάλαμα και άλλων έντεχνων;

Τίποτα δεν πήγε χαμένο. Τα ερεθίσματα αυτά συνέβαλαν στο να δομήσω μια ολοκληρωμένη άποψη για το κοινωνικό-πολιτικό γίγνεσθαι. Με άλλα λόγια να καταφέρω να δω το ποτήρι μισογεμάτο.

Η αφορμή

Στον περίπατο μου στην αγγλική πρωτεύουσα συνάντησα ένα μαγαζί-πανηγύρι με τα όλα του. Το κόκκινο-μπλε της Βρετανικής σημαίας στο μεγαλείο του. Ένα μαγαζί αφιερωμένο στην αγγλική.. κουλτούρα. Η εθνική περηφάνια στο ζενίθ.

«Μπουτάρεια»

Κύριε Δήμαρχε,

καταρχήν σας ευχαριστούμε. Από μόνη της η αντικατάσταση του νυν ισοβίτη και πρώην δημάρχου με εσάς ήταν ανάσα φρέσκου αέρα για την πόλη –Αλληλούια. Βεβαίως, δεν είμαι σίγουρη για το αν αυτό πιάνεται ως κομπλιμέντο. Η ζυγαριά, εύκολα, γέρνει υπέρ όποιου απλά ΔΕΝ είναι ο κ. Παπαγεωργόπουλος.

Φέρατε έναν ευρωπαϊκό αέρα στην, κατά βάθος, συντηρητική πόλη μας. Η εκκεντρικότητα σας έγινε θέμα συζήτησης ακόμα και από το διεθνή Τύπο, ενώ η αναγόρευση σας ως Δήμαρχο του μήνα Οκτώβρη έκανε γνωστή τη Θεσσαλονίκη παγκοσμίως. Εμάς μάλλον μας αρέσει αυτό το look του ρέμπελου, αν μη τι άλλο μας ταιριάζει. Άλλωστε, έχουμε συνηθίσει και σε εξαντρίκ εμφανίσεις τύπου Ζορρό, δε πτοούμαστε. Αγαπημένο

Τέχνη vs Ρατσισμός

Η οικονομικό-κοινωνική κατάσταση παγκοσμίως είναι σε θέση να θρέψει κατά τι παραπάνω τις ακραίες συμπεριφορές. Είναι σε θέση να δώσει περίοπτη θέση στο μίσος, στο ρατσισμό αλλά και σε φαινόμενα βίας. Η τέχνη, παραδοσιακά, αποτελεί ένα μέσο αφύπνισης του νου αλλά και μετάδοσης ηχηρών μηνυμάτων, του κοινωνικό-πολιτικού πεδίου. Τι καλύτερο λοιπόν από το να ενωθούν δεκάδες ταλαντούχα χέρια, με μόνο σκοπό την καταστηλίτευση των ρατσιστικών συμπεριφορών!

Το 1againstracism.gr ζήτησε από δώδεκα Έλληνες σκιτσογράφους να συμμετάσχουν για έναν κοινό σκοπό, για έναν κόσμο χωρίς ρατσισμό, μίσος και φυλετικές διακρίσεις. Οι δημιουργοί αφιέρωσαν τα παρακάτω έργα στην εκστρατεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες κατά του ρατσισμού, με σύνθημα το εξής: «Και 1 θύμα ρατσιστικής βίας είναι πολύ!»

του Πέτρου Ζερβού

του Δημήτρη Γεωργοπάλη 

La surconsommation

Ένα βίντεο, πολλές εικόνες, χίλιες λέξεις..

μια πραγματικότητα που όλοι γνωρίζουμε, δοσμένη σχεδόν ποιητικά.

Η τελευταία σκηνή σε κάνει να φαντάζεσαι τι έπεται. Μια ανακύκλωση των πάντων, αλλιώς και η ώρα της εκδίκησης.

Πατήστε ΕΔΩ.

Wealth Inequality in America

Πολιτική και Οικονομία...


Και αυτό εστί καπιταλισμός!

''Όχι...δεν ενδιαφέρομαι''

Η αμήχανη στιγμή που έχεις ανοίξει την πόρτα...και στέκεται εκεί μπροστά σου έτοιμη να ρίξει τα πυρομαχικά της.

Κουρασμένη και απογοητευμένη από τους ανθρώπους που δεν την καταλαβαίνουν, που δεν νιώθουν αυτό ακριβώς που νιώθει και εκείνη και που θα της κλείσουν την πόρτα στην μούρη για ακόμη μια φορά.

'Όχι δεν ενδιαφέρομαι'' είπα απευθείας για να μην τα λέει τσάμπα ..και ο πόλεμος είχε ήδη ξεκινήσει μόνο που εγώ δεν το ήξερα ακόμα.

''Γιατί ξέρετε τι θέλω να σας πω;'' η απάντηση της. Με αποστόμωσε. Ήξερα ακριβώς τι ήθελε και ήξερα επίσης ότι, ότι και να μου έλεγε δεν θα με έπειθε.

"Περπατώ-περπατώ μες στα .. Λαδάδικα"

Πριν λίγα χρόνια έλεγαν πως η Βαλαωρίτου ήταν τα νέα Λαδάδικα, ο τροχός όμως γύρισε  και τώρα πια τα Λαδάδικα είναι ξανά η παλιά καλή γειτονιά που όλοι γνωρίζουμε, ανανεωμένα κατά τι, ΚΑΙ η νέα Βαλαωρίτου, όλα σε ένα. Όσοι μαγαζάτορες ήταν μέσα στα πράγματα προέβλεψαν αυτήν την καθοδική κίνηση των μαγαζιών και μετατόπισαν το κέντρο βάρος της επιχείρησης  τους λίγο χαμηλότερα. Ακριβώς κάτω από την Πολυτεχνείου.

Δεν πάει πολύς καιρός που έκανα βόλτα μέσα στα γραφικά στενάκια, σκοτώνοντας χρόνο κυρίως. Είχα και μια φωτογραφική μηχανή στα χέρια.. έτσι ξεκίνησα να βγάζω φωτογραφίες. Σταμάτησα μόνο όταν είχα βγάλει, σχεδόν, όλα τα κτίρια μέσα στη λαϊκή συνοικία.

Μπαίνοντας από την είσοδο επί της Σαλαμίνος, εκεί δίπλα στον παλιό Κρικέλα, συναντάμε πανέμορφα κτίρια, με ενδιαφέρον εσωτερικό- τα περισσότερα.