«Δουλεύω και ονειρεύομαι»

Είναι πρωί. Ακούγεται μια ευχάριστη μουσική - δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιώ, πως είναι το ξυπνητήρι μου. Μετά από στιγμές απάθειας το κλείνω.  Παύουν για λίγο και οι Nouvelle. Σε 10 λεπτά ακριβώς συνεχίζουν να επιμένουν -επιμένω κι εγώ. Τελικά ξυπνάω,  κατά τύχη, από το μπουζούκι που γρατζουνάει ο από πάνω τις πιο ακατάλληλες ώρες -ανεργία σου λέει μετά. Σηκώνομαι, ετοιμάζω ένα πρόχειρο πρωινό, ενώ μου κρέμεται ακόμη η οδοντόβουρτσα από το στόμα. Σε 5 λεπτά έχω ντυθεί και μπαίνω στο site του ΟΑΣΘ  να κοιτάξω την ώρα άφιξης του τριάντα εννιά. Στα επόμενα 8 λεπτά έχω κατέβει , έχω επιβιβαστεί και στα επόμενα 17 λεπτά είμαι στη δουλειά. Α κ ρ ι β ώ ς.

Κάθομαι, βολεύομαι και ξεκινώ. Λίγο η θέα της θάλασσας, λίγο η πρωινή νύστα, λίγο το pc που παίζει το ρόλο του υπνωτιστή,  δε θέλει πολύ.

Το μυαλό μου κινείται συνειρμικά στη σφαίρα του υποσυνείδητου, ενώ το άλλο μου μισό κινείται μηχανικά στο χώρο γύρω μου. Η θέα που έχω μου φέρνει στο μυαλό μπάνια και ξάπλες στις παραλίες. Γλυκό αεράκι, αλμύρα και λίγα ρούχα. Ανεβασμένη διάθεση. Το καλοκαίρι έρχεται κι εγώ ανυπομονώ ήδη. Οι προτάσεις για φέτος.. Αστυπάλαια, Κουφονήσια ή Γαύδος. Και μόνο η σκέψη τους με καλμάρει. Ωραία που είναι τα νησιά, να δεις που άμα δε μπω σε πλοίο δε το πιάνει ο νους μου ότι είναι καλοκαίρι. Πέρυσι δε το νιωσα. Άλλες χρονιές όμως, Ικαρία και Θάσο και Σέριφο και Αμοργό και Σαμοθράκη και...και..

Πλέον, «ταξιδεύω» κανονικά. Η στιγμή που το σπίτι σου στο χωρίο γίνεται the place to be –σύμβολο των καλοκαιρινών διακοπών. Η περίοδος που νιώθεις πιο καλά από ποτέ, άσχετα με την πραγματική ροή των γεγονότων. Αναπαριστώ σχεδόν ρεαλιστικά στο μυαλό μου  καυτές αμμουδιές, παγωμένα ουζάκια, παρεϊτσες στην θάλασσα και ατελείωτο κάμπινγκ - Χωρίς κάμπινγκ, επίσης δε νοώ καλοκαίρι. Βρεγμένα μαλλιά, λαχταριστές μυρουδιές, καρπούζι μέχρι σκασμού.. και παγωτάκια τις πιο άκυρες ώρες. Ξενύχτια χωρίς λόγο, βραδινές βουτιές, μυστήριες γνωριμίες υπό την επήρεια δροσερών πρωτότυπων κοκτέηλ.

Μια επίμονη μουσική διακόπτει τον ειρμό μου, αυτήν τη φορά δεν είναι τόσο ευχάριστη. Επαναλαμβάνεται και μια και δυο και τρεις. Το τηλέφωνο, το τηλέφωνο στη δουλειά, η δουλειά. Kοιτάζω το αντικέ ρολόι-κρεμαστό μου, δεν έχει περάσει ούτε ένα λεπτό. Πόσο γρήγορα τελειώνουν τα όνειρα ρε συ. Και νωχελικά επιστρέφω στον πέρα για πέρα απαιτητικό κόσμο του τώρα. Ως το επόμενο ταξίδι, πραγματικό ή νοητό.