Το group των 24+

Τελείωσες με τις σπουδές σου, τουλάχιστον τις βασικές. Σκέφτεσαι, σκάζεις, ζουλάς μέχρι τελικής πτώσης το μυαλό σου να βρεις τι θα απογίνεις κι εσύ, ρε παιδί. Ίσως να προχωρήσεις σε δεύτερες σπουδές, αυτό θα σε κρατήσει σίγουρα απασχολημένο, καταλήγεις. Στο κάτω-κάτω όλοι το κάνουν. Μετά κόπων και βασάνων επιλέγεις τις μετά-σπουδές σου, με λίγη καλή τύχη σε επιλέγουν κι αυτές και είσαι κομπλέ. Τουλάχιστον, για τώρα. Αυτό βέβαια αν έχεις από πίσω κάποιον να τσοντάρει το κατιτίς του, εμ πως αλλιώς; Αν όλα παν καλά ίσως ξαναζήσεις λίγες ακόμα ένδοξες μετά-φοιτητικές στιγμές, ίσως οι σκέψεις αβεβαιότητας και έντονης μίρλας, μετά τον κυκεώνα της προηγούμενης χρονιάς, πάψουν. Η φωνή που σε στοίχειωνε ένα χρόνο κοντά.. "πτυχίιιιιο... μεταπτυχιακόοοο… ουυυουυυ" θα σωπάσει, ενώ εσύ θα σταματήσεις να πιστεύεις ότι κάτι τρέχει με την πάρτη σου. Το μέλλον γίνεται ακόμα πιο μακρινό, όντας απασχολημένος στο νέο παρόν σου. Ξενοιάζεις.

Και μετά, τι; Πιάνεις τον εαυτό σου στο τέλος αυτού του ταξιδιού - τα τελευταία φοιτητικά χρόνια δεν είναι και άσχημη περίοδος μη γελιόμαστε- να αναρωτιέσαι για άλλη μια φορά, σαν ένα άλλος Σεξπηρικός ήρωας..  Ε ναι, φυσικά, και έτσι θα συνέβαινε. Εννοείται πως τώρα έρχονται τα πιο δύσκολα. Και, κυρίως, είναι δεδομένο, πως κάπου εδώ πέφτει μια ταφόπλακα στα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Όλοι το περάσαμε, μη σκας.

Η αναζήτηση για δουλειά, μπορεί να μετατραπεί σε κυνήγι χαμένου θησαυρού. Έχεις κάποια στοιχεία, ίσες πιθανότητες και θετικά προγνωστικά αλλά στο τέλος κάποιος άλλος με περισσότερη εμπειρία θα τον βρει κι εσύ θα μείνεις ρέστος, αναζητώντας κάτι που κανένας δε φαίνεται πρόθυμος να σου παρέχει. Δεν ήξερα ότι για να αποκτήσω προϋπηρεσία χρειάζεται να έχω ήδη προϋπηρεσία, ρε παίδες.

Κάπου εκεί αρχίζεις και βαλτώνεις, εκτός κι αν συγκαταλέγεσαι στο λεγόμενο New Wave, αυτών που μαθαίνουν σε Ευρωπαίους και άλλους τι πάει να πει φραπόγαλο. Γενικά, δε θέλει και πολύ για να σε πάρει η κατρακύλα. Όλες αυτές οι συνεντεύξεις και η βροχή βιογραφικών σε χαλάνε, σε ρίχνουν σε κάνουν να νιώθεις αβοήθητος. Εννοείται πως έχεις επιστρέψει σπίτι σου- σπιτάκι σου με τη μαμάκα να σε περιμένει με στρωμένο τραπέζι, για να λέμε και τα καλά αυτής της αθέμιτης, πλέον, συγκατοίκησης.  Και η διάγνωση είμαι μια: Κατάθλιψη! Είσαι πλέον βέβαιος. Έχεις όλα τα συμπτώματα –μηδενική όρεξη για έξω -ούτε και λεφτά αλλά ούτε και φίλους. Που στο διάολο πήγαν όλα, που τόσο άνετα έπαιρνα για δεδομένα όταν ήμουν φοιτητής;;;

Ε άμα είχες κανά γκομενικό να παίζει… Ίσως να το σωνες. Αλλά που καιρός για αναζητήσεις, για να μην αναφερθώ και στην -ήδη πεσμένη στα πατώματα- ψυχολογία. Ρε, που πας ρε.

Κάπου εκεί συνειδητοποιείς πως ναι, η ζωή θα σε πάει γαμιώντας φίλε μου. Τίποτα δεν θα ξανά είναι τόσο εύκολο και για τα πάντα πρέπει να πασχίζεις. Τράβα τώρα πιες μια καφεδιά πάρε και τους εναπομείναντες φίλους σου, στην ανάγκη βγες με την οικογένεια –αυτοί είναι αναγκαστικά εκεί- και απόλαυσε ακριβώς ό,τι έχεις αυτή τη στιγμή. Κι αν νιώθεις σαν να μην έχεις τίποτα, ε δε μπορεί ψάξε λίγο καλύτερα ;)

Α και κάνε λίγη υπομονή, άκουσα το 2014 θα έρθει η ανάκαμψη. Μέχρι τότε μπορείς απλά να περιμένεις το καλοκαίρι. Cheers.