"Ένας πόλεμος -φάντασμα"

Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε μια χρόνια διένεξη με σκοπό την ενδυνάμωση του ήδη ισχυρού. Όλοι γνωρίζουμε πως δεν ανήκουμε στη μεριά των νικητών. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.

Ενώ οι εποχές αλλάζουν, τα μέσα μετασχηματίζονται, οι κοινωνίες εξελίσσονται, ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει ίδιος. Το θηλαστικό, που ονομάζεται άνθρωπος, χιλιάδες χρόνια μετά, παραμένει το πιο άγριο ζώο. Τόσο άγριο, ικανό να κατασπαράξει ακόμα και τους ομοίους του.

Παλιά τα σημάδια του πολέμου ήταν διακριτά. Από την εμφανή βία, την αιματοχυσία και σε κάθε περίπτωση την άμεση σύγκρουση. Πλέον, πρέπει να κάνεις πολύ ησυχία για να νιώσεις στο πετσί σου, τι συμβαίνει. Έχοντας αφουγκραστεί καλά-καλά, μπορώ να πω πως βρισκόμαστε σε μια «εμπόλεμη ζώνη» διαρκείας. Ο εχθρός μας δεν έχει μορφή, τον λες και αόρατο. Και είναι τόσο δύσκολο να πολεμήσεις κάτι που δε βλέπεις.

«Απέναντι μας υπάρχει μια φοβερή συνομωσία», θα έλεγα αν ήθελα να ειρωνευτώ και να γίνω αντικείμενο ειρωνείας, αντίστοιχα. Κι όμως. Έχουμε πέσει θύματα σκευωρίας. Όταν λέω εμείς, μη φανταστείτε.. εννοώ, μόνο, όλο τον κόσμο.

Από πάντα οι λίγοι εξουσιάζουν τους πολλούς. Είτε οι πνευματικοί- εκλεκτοί σε πρότυπες δημοκρατίες, είτε οι λίγοι με φυσική δύναμη επιβολής σε δικτατορικού τύπου μορφώματα. Πλέον, οι ισορροπίες γέρνουν διαφορετικά. Μας έχουν δώσει την εντύπωση πως είμαστε ενεργοί πολίτες και κάπου εκεί πηγάζει η επικινδυνότητα του θέματος. Θεωρώντας πως έχουμε τα πάντα, δε πολεμούμε. Κι έτσι χάνονται, για τα καλά. Και ο πόλεμος συνειδήσεων καλά κρατεί.

Αυτό που συμβαίνει είναι σχεδόν τρομοκρατικό. Χώρες με αξιόλογη ιστορία και κουλτούρα καταλήγουν έρμαια στα χέρια άλλων- ξένων. Κράτη χάνουν την αξιοπρέπεια τους και τις ευκαιρίες για ανέλιξη, μονομιάς. Έθνη μετατρέπονται σε επαίτες, απλά γιατί έτυχε να κάνουν τη λάθος κίνηση στην παγκόσμια σκακιέρα. Τι μας απέμεινε; Πώς να σταθούμε απέναντι στο δυσθεώρητο εχθρό μας; Τελευταία μας όπλα η ψήφος και οι διαμαρτυρίες. Σε τι ωφελούν, όταν απέναντι σου ορθώνεται κάτι νοητό και άπιαστο;

Η άρνηση της Κύπρου σε αυτό που πήγε με βία να της επιβληθεί, αποτέλεσε μια αναλαμπή. Κάπου μέσα στο χάος ακούστηκε μια ξεχασμένη νότα δημοκρατίας. Στιγμιαία η  φωνή του λαού ξεχώρισε στο πλήθος. Μάταια. Σαν αυστηροί δάσκαλοι στο σχολείο, έσπευσαν να τιμωρήσουν το κακό μαθητή της Ευρώπης με δυσανάλογα αρνητικά μέτρα. Μια μεγάλη ξυλιά.. Για εκφοβισμό; Για τη συμμόρφωση άλλων ‘καλοθελητών’; Γιατί απλά μπορούν;

Tι μάθαμε απ΄ αυτό. Ότι είμαστε στο έλεος των δυνατών και πως η μοίρα μας είναι προδιαγεγραμμένη σαν τους κόμπους σε ένα κομπολόι; Και στην τελική, τι αντιστάσεις έχουμε; Είναι πραγματικά όλα γύρω μας ένα καλοστημένο παιχνίδι και εμείς τα καλοκουρδισμένα πιόνια, πάνω σε ένα ταμπλό ρουτίνας; Ζούμε σε καθεστώς πολέμου και η μόνη μας άμυνα είναι η απάθεια;

Ένα σκηνικό τρόμου έχει τυλίξει εμάς αλλά και τους υπόλοιπους αδύναμους κρίκους. Με το φόβο να ακουστώ θεατράλε, νομίζω πως κάπου εδώ ταιριάζει γάντι ένα τσιτάτο, διαχρονικό και πολυφορεμένο, κατά τι παραφρασμένο.

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω μας, το φάντασμα της καλά μεταμφιεσμένης δημοκρατίας. Και εμείς κοιμόμαστε τον ύπνο του δικαίου.