Η πρώτη διαφήμιση στην Σαουδική Αραβία κατά της κακοποίηση των γυναικών

Καιρός ήταν...

Πηγή: arabianbusiness.com 

φωτογραφία: Blind Pilots 

The Crush (2010 short film)

The Crush (2010 short film)

Γυρίστηκε το 2010 στο Νότιο Δουβλίνο από τον σκηνοθέτη και σεναριογράφο  Michael Creagh. 

Κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας μικρού μήκους τον Ιανουάριο του 2011.

Πολύ καλή σκηνοθεσία, πανέμορφες ερμηνείες, απίστευτα συγκινητική...

Barberless Barber

Λατρεύω τις ταινίες μικρού μήκους..το έχω ξαναπει άλλωστε...

Την σημερινή απαίσια μέρα (Δευτέρα βλέπετε) την αφιερώνω σε αυτές τις όμορφες, ευρηματικές μικρού μήκους ταινίες!!

άλλη μία για σήμερα:

                                                      Dr. Codz Strokes - US 2010

τέλεια μουσική, πανέμορφη ατμόσφαιρα και σκηνικά, ευρηματική, χιουμοριστική...ότι πρέπει για σήμερα! 

Maybe one day

Monday the day of depression...

Maybe one day i'll fight the routine

Maybe one day i'll live on my own terms 

and

Maybe one day i'll be free...

  a Ranking and Chris Production-byChris Cottam 

   Uk 2009

have a nice Monday!

O μικρός πρίγκιπας ...

© Matej Peljhan

Ο Luka είναι ένα ξεχωριστό αγόρι ηλικίας 12 ετών. Ένα παιδί που πάσχει από μια ανίατη αρρώστια που το έχει εγκλωβίσει σε μια ηλεκτρική καρέκλα ανήμπορο να περπατήσει, να τρέξει, να χορέψει όπως τα υπόλοιπα παιδάκια. Δεν τον εμποδίζει όμως κανένας να ονειρεύεται.

O μικρός πρίγκιπας για μια μέρα μπόρεσε να κάνει τα όνειρα του πραγματικότητα με την βοήθεια του φωτογράφου Matej Pelijhan. 

© Matej Peljhan

                      

    

© Matej Peljhan

'Die Stille Nacht'' - ''Η σιωπηλή νύχτα''

Ένας Αμερικανός στρατιώτης εγκαταλείπει την βάση του στο Αφγανιστάν και σκοτώνει 16 άοπλους ανθρώπους μέσα στα σπίτια τους.Οι επιζήσαντες εξιστορούν το γεγονός στην ταινία μικρού μήκους της Αφγανής-Γερμανίδας δημοσιογράφου Lela Ahmadzai.

το ντοκιμαντέρ:  ''Die Stille Nacht'' by Lela Ahmadzai

To Massacre στο Κandahar (πόλη στο Αφγανιστάν) θεωρείται το μεγαλύτερο έγκλημα πολέμου μετά τον πόλεμο στο Βιετνάμ.

Βουδιστική τελετή μύησης -εικόνες-

Τελετή μύησης στο Βουδισμό, υπό  τη μορφή Theravada του βουδισμού η οποία ασκείται ευρέως στη Σρι Λάνκα και την Ταϊλάνδη. Οι μοναχοί χειροτονούνται σε μια τελετή γνωστή ως το «Going Forth» στο στρατόπεδο  προσφύγων Mae La.

Τα αγόρια βάφονται από τις μητέρες τους

Καλλωπίζονται προσεκτικά

Στιγμές χαλάρωσης

Μένουμε Ελλάδα!

http://vimeo.com/43019915

Equality = Justice or not?

Μανωλάδες: ανάγκη διάσωσης της ελληνικής..κοινωνίας

Διαλέγουν το σκοτάδι για να φύγουν από τα σπίτια τους. Κυνηγημένοι, τρομοκρατημένοι  ψάχνοντας ένα καλύτερο αύριο, καμιά φορά και δυο ηπείρους μακριά. Πίσσα σκοτάδι είναι και όταν φτάνουν, όσοι τα καταφέρουν, στη γη της επαγγελίας. Ποιας;

Κάπου στα σύνορα τους μαζεύει κάποιος επιτήδιος νέο-δουλέμπορος, τρίβοντας τα χέρια του. Σε έναν άγνωστο τόπο, με τσούρμο κακοπροαίρετους ανθρώπους. Κι όμως κυριαρχεί μια παράξενη ανακούφιση. Τα καταφέραμε.

Στη διαδρομή μπορεί να γίνει μοιρασιά και σε άλλον νταβά. Γιατί όχι, η πραμάτεια ήταν πέρα για πέρα ικανοποιητική. Μετράει κεφάλια. Κάθε κεφάλι πιάνει το βάρος του σε χρυσό, αναλογίζεται o βλαξ. Μουγκή ευχαρίστηση.

Φτάνουν στον προορισμό τους. Στριμώχνονται 10-15 νοματαίοι σε ένα δωματιάκι μια στάλα. Από αύριο η κόλαση ξεκινά.

Ένα τραπέζι, δυο καρέκλες και 5-6 άλογα.

"του απαγορεύτηκε να χτίσει στάβλο για τα άλογα του.. ευτυχώς δεν χρειάζεται άδεια από το δημοτικό συμβούλιο για να βάλεις ένα τραπέζι με.. δυο καρέκλες!", φαίνεται να ισχυρίζονται οι δημιουργοί της φώτο..

..στην πραγματικότητα όμως πρόκειται για μια καθαρά μαρκετίστικη φωτογραφία.. χωρίς  να παύει να είναι αληθινή!! Έγινε για διαφημιστικό εταιρίας εμπορίας ξύλινων κατασκευών.. δεν ειν κακό, δεν ειν κακο..

Ο Γιάννης με τα κορίτσια

Ο Γιάννης με το χαρέμι του που λέμε...

At the bus stop ..

The Dancing Queen

Απλά την αγάπησα...

«Δουλεύω και ονειρεύομαι»

Είναι πρωί. Ακούγεται μια ευχάριστη μουσική - δευτερόλεπτα αργότερα συνειδητοποιώ, πως είναι το ξυπνητήρι μου. Μετά από στιγμές απάθειας το κλείνω.  Παύουν για λίγο και οι Nouvelle. Σε 10 λεπτά ακριβώς συνεχίζουν να επιμένουν -επιμένω κι εγώ. Τελικά ξυπνάω,  κατά τύχη, από το μπουζούκι που γρατζουνάει ο από πάνω τις πιο ακατάλληλες ώρες -ανεργία σου λέει μετά. Σηκώνομαι, ετοιμάζω ένα πρόχειρο πρωινό, ενώ μου κρέμεται ακόμη η οδοντόβουρτσα από το στόμα. Σε 5 λεπτά έχω ντυθεί και μπαίνω στο site του ΟΑΣΘ  να κοιτάξω την ώρα άφιξης του τριάντα εννιά. Στα επόμενα 8 λεπτά έχω κατέβει , έχω επιβιβαστεί και στα επόμενα 17 λεπτά είμαι στη δουλειά. Α κ ρ ι β ώ ς.

Κάθομαι, βολεύομαι και ξεκινώ. Λίγο η θέα της θάλασσας, λίγο η πρωινή νύστα, λίγο το pc που παίζει το ρόλο του υπνωτιστή,  δε θέλει πολύ.

Ντροπή!!

Πόσο ντροπιαστικό,απαράδεκτο...Όσο δίκαιο και να έχεις, όσο αγανακτησμένος και να νιώθεις, αυτή η συμπεριφορά, η έλλειψη σεβασμού προς τον καθηγητή σου δεν δικαιολογείται! Ποια η διαφορά σου από τα άκρα; Ποια η διαφορά σου από τους ίδιους; Καμμία. 

Και δυστυχώς εσύ είσαι το μέλλον αυτής της χώρας..δηλαδή πολύ απλά δεν έχουμε μέλλον. Ντροπιαστικό, απλά ντροπιαστικό.

http://www.youtube.com/watch?v=odvO4Ov0FxU&feature=youtu.be 

Διακοπές στην Θεσσαλονίκη

Θεσσαλονίκη..

Αν και γέννημα θρέμμα της, δεν την έχω γνωρίσει πολύ καλά. Μια η μετακόμιση στα προάστια, από την άλλη σπουδές για 6 χρόνια στον Βόλο, η επιστροφή συνεπαγόταν δουλειά εκτός Θεσσαλονίκης και όχι και πολλές ώρες ξεγνοιασιάς, βόλτας , καφέδων κλπ , ε όπως είναι φυσικό την πόλη για την οποία μάλωνα 6 χρόνια με τους Αθηναίους να μην την ξέρω και ιδιαίτερα.

Τις τελευταίες 4 εβδομάδες, έτσι τα έφερε η ζωή, έκανα διακοπές στην Θεσσαλονίκη. Έγινα το 'παιδί του κέντρου' για έναν μήνα και μπορώ να πω η εμπειρία ήταν αξέχαστη. Οι βόλτες στα σοκάκια της,στα μαγαζιά της, στις ταβέρνες της, οι μουσικές στον δρόμο, ο κόσμος της, οι μυρωδιές της, οι γειτονιές της...τα πάντα θα μου λείψουν αλλά πιο πολύ θα μου λείψει το ''πρωινό ξύπνημα''.

Η αίσθηση κάθε πρωί φεύγοντας για την δουλειά να σταματάς στον κοντινότερο φούρνο για πρωινό (για καλή μου τύχη 'στον φούρνο του Λάμπρου', την σπουδαιότερη ανακάλυψη που έκανα τα τελευταία χρόνια) και να περπατάς την Αριστοτέλους μέχρι την στάση του λεωφορείου. Η 5λεπτη αυτή βόλτα ήταν καλύτερη και από τον πρωινό καφέ (τον μεγαλύτερο εθισμό μου), ήταν το πιο όμορφο ξύπνημα. Μόνο γι αυτό θα μετακόμιζα στο κέντρο. 

Καλημέρα σας! 

στα πρώτα 10 μέτρα 

Αφίξεις-Αναχωρήσεις

Αφίξεις-Αναχωρήσεις 

Χαρά-Θλίψη

Επανένωση-Αποχωρισμός

Τόσα αμφιλεγόμενα συναισθήματα συγκεντρώνονται σε ένα μέρος...το αεροδρόμιο. Το μόνο που τα χωρίζει είναι ένας όροφος, μια στροφή, μια γέφυρα. 

Εκεί που στεκόμουν μπρστά από την πύλη των αναχωρήσεων, σταματάει μια κοπέλα δίπλα μου.

'Πως πάω στις αφίξεις;' με ρώτησε ... 'Πόσο θα ήθελα να ήμουν στην θέση της τώρα' σκέφτηκα... 

Μια στάση στο Λονδίνο: το πίσω-μπρος

Η ιδέα των Άγγλων για το πως θα πρεπε να είναι μια στάση... πλάτη στο δρόμο ?!!@#$%%^^&

Το group των 24+

Τελείωσες με τις σπουδές σου, τουλάχιστον τις βασικές. Σκέφτεσαι, σκάζεις, ζουλάς μέχρι τελικής πτώσης το μυαλό σου να βρεις τι θα απογίνεις κι εσύ, ρε παιδί. Ίσως να προχωρήσεις σε δεύτερες σπουδές, αυτό θα σε κρατήσει σίγουρα απασχολημένο, καταλήγεις. Στο κάτω-κάτω όλοι το κάνουν. Μετά κόπων και βασάνων επιλέγεις τις μετά-σπουδές σου, με λίγη καλή τύχη σε επιλέγουν κι αυτές και είσαι κομπλέ. Τουλάχιστον, για τώρα. Αυτό βέβαια αν έχεις από πίσω κάποιον να τσοντάρει το κατιτίς του, εμ πως αλλιώς; Αν όλα παν καλά ίσως ξαναζήσεις λίγες ακόμα ένδοξες μετά-φοιτητικές στιγμές, ίσως οι σκέψεις αβεβαιότητας και έντονης μίρλας, μετά τον κυκεώνα της προηγούμενης χρονιάς, πάψουν. Η φωνή που σε στοίχειωνε ένα χρόνο κοντά.. "πτυχίιιιιο... μεταπτυχιακόοοο… ουυυουυυ" θα σωπάσει, ενώ εσύ θα σταματήσεις να πιστεύεις ότι κάτι τρέχει με την πάρτη σου. Το μέλλον γίνεται ακόμα πιο μακρινό, όντας απασχολημένος στο νέο παρόν σου. Ξενοιάζεις.

Και μετά, τι; Πιάνεις τον εαυτό σου στο τέλος αυτού του ταξιδιού - τα τελευταία φοιτητικά χρόνια δεν είναι και άσχημη περίοδος μη γελιόμαστε- να αναρωτιέσαι για άλλη μια φορά, σαν ένα άλλος Σεξπηρικός ήρωας..  Ε ναι, φυσικά, και έτσι θα συνέβαινε. Εννοείται πως τώρα έρχονται τα πιο δύσκολα. Και, κυρίως, είναι δεδομένο, πως κάπου εδώ πέφτει μια ταφόπλακα στα χρόνια της ξεγνοιασιάς. Όλοι το περάσαμε, μη σκας.

Το τέλος μιας εποχής..

Αλλαγή ηγεσίας στο ΚΚΕ. Αυτό είναι είδηση! Είναι καλύτερο και από το πιο δυνατό κουτσομπολιό που μπορεί να ακούσει κάποιος.

Το μόνο σταθερό, συντηρητικό στοιχείο της κοινωνίας μας αλλάζει ριζικά. 

Δεν το χωράει το μυαλό μου.

Και τώρα για να μιλήσουμε σοβαρά.Τι σημαίνει μια τέτοια αλλαγή; Θα είναι μια ουσιαστική αλλαγή ή απλά μια αλλαγή εικόνας; Σύμφωνα με την πορεία του ΚΚΕ τόσα χρόνια μου είναι δύσκολο να πιστέψω ότι με την αλλαγή ενός προσώπου θα σημάνει και αλλαγή πολιτικής. Μιλάμε για ένα κόμμα όπου παραδείγματος χάρη -σύμφωνα με στοιχεία του ριζοσπάστη- για τις θέσεις της Κεντρικής

Κοινή λογική..

Σας προκαλώ να μου πείτε από ποιο μαγαζί είναι αυτό το ευφυολόγημα. ε ΝΑΙ ευφυολόγημα!

Θα τα καταφέρουμε ρε...

Σάλος ξέσπασε μετά την χθεσινοβραδινή εκπομπή του Τράγκα. Ίσως ήταν καθαρά δημοσιογραφική επιχειρηματικότητα ή απλά βλακεία, δεν ξέρω. Πάντως τον σκοπό του τον πέτυχε. 

Είμαι σίγουρη πως πολλοί όπως και εγώ προσπάθησαν να δουν την εκπομπή του. 

Αν τα κατάφεραν δεν ξέρω, πάντως εγώ αν και προσπάθησα δεν τα κατάφερα. 

Τα συναισθήματα που με κυρίευσαν ακούγοντάς τους ήταν πολύ πιο δυνατά από την περιέργεια μου. 

Φόβος 

Φοβάμαι όταν τους ακούω, φοβάμαι ακόμα περισσότερο όταν συμφωνώ με μια προτασή τους, γιατί πάνω από όλα φοβάμαι τον κόσμο που θα πειστεί, που θα ταυτιστεί, που θα τους εμπιστευτεί. Φοβάμαι...  

Θλίψη

Πόσο πιο θλιβερό το θέαμα από μια εκπομπή ενός δημοσιογράφου (δεν έχω λόγια να τον περιγράψω)

"Δούναι και λαβείν"

Τι συνέπειες μπορεί να έχει μια μικρή χειρονομία αγάπης και κατανόησης προς έναν περαστικό? Απ'ότι φαίνεται ότι δίνεις παίρνεις.. ;)

Αν τα κοινωνικά μέσα δικτύωσης υπήρχαν από παλιά...

*Η γέννηση του Χριστού θα γινόταν life event.
*Αντί για το μυστικό δείπνο θα γινόταν ένα ομαδικό videocall. 
*Δε θα υπήρχαν Απόστολοι, αν ήθελες γινόσουν subscriber. 
*Το «τα πάντα ρει», θα ήταν tweet. 
*Θα υπήρχαν φωτογραφίες πριν και μετά της Ακρόπολης, στο timeline του Περικλή. 
*Ο Αχιλλέας και ο Πάτροκλος θα είχαν relationship status, its complicated.

"Ένας πόλεμος -φάντασμα"

Βρισκόμαστε σε πόλεμο. Σε μια χρόνια διένεξη με σκοπό την ενδυνάμωση του ήδη ισχυρού. Όλοι γνωρίζουμε πως δεν ανήκουμε στη μεριά των νικητών. Τουλάχιστον, όχι ακόμη.

Ενώ οι εποχές αλλάζουν, τα μέσα μετασχηματίζονται, οι κοινωνίες εξελίσσονται, ο ανθρώπινος παράγοντας παραμένει ίδιος. Το θηλαστικό, που ονομάζεται άνθρωπος, χιλιάδες χρόνια μετά, παραμένει το πιο άγριο ζώο. Τόσο άγριο, ικανό να κατασπαράξει ακόμα και τους ομοίους του.

Παλιά τα σημάδια του πολέμου ήταν διακριτά. Από την εμφανή βία, την αιματοχυσία και σε κάθε περίπτωση την άμεση σύγκρουση. Πλέον, πρέπει να κάνεις πολύ ησυχία για να νιώσεις στο πετσί σου, τι συμβαίνει. Έχοντας αφουγκραστεί καλά-καλά, μπορώ να πω πως βρισκόμαστε σε μια «εμπόλεμη ζώνη» διαρκείας. Ο εχθρός μας δεν έχει μορφή, τον λες και αόρατο. Και είναι τόσο δύσκολο να πολεμήσεις κάτι που δε βλέπεις.

"Ειλύθια": συνέντευξις

Δεν έχει περάσει μια βδομάδα από όταν παρακολούθησα τη θεατρική παράσταση «Ειλύθια» στο θέατρο Αυλαία. 

Γνώριζα κάποια πράγματα για την πλοκή, είχα ενημερωθεί σχετικά με τους ρόλους αυτό που δεν ήξερα όμως, είναι ότι θα γελούσα τόσο πολύ, από την καρδιά μου! 

Προσωπικά, παροτρύνω τον κόσμο να έρθει να δει την παράσταση. Αν μη τι άλλο είναι σε πολύ λογική τιμή και αποτελεί μια πολύ ευχάριστη προοπτική για να περάσει κάποιος ένα του βράδυ. 

Νέα παιδιά, φρέσκιες ιδέες, τρελός ενθουσιασμός και αδιαμφισβήτητα ταλέντα είναι λίγα από τα χαρακτηριστικά που συνθέτουν αυτό το θεατρικό. Μίλησα με δύο από τις πρωταγωνίστριες της παράστασης την Έστερ Σερεμέτη Αζάρια (Παραμάνα/ Τριγλυκερίδα) και την Φένια Πλιάτσικα (Ειλύθια) οι οποίες μου απάντησαν με κέφι και μεράκι ακριβώς ότι ήθελα να μάθω. 

εικόνες. Μυτιλήνη. Μου